7 grudnia w Mediolanie to święto św. Ambrożego – patrona miasta. Wspominany w tym dniu opiekun stolicy Lombardii, już od szesnastu stuleci nierozerwalnie wpisuje się w historię tego obszaru.
To tutaj istnieje jedyny w swoim rodzaju kalendarz liturgiczny i ryt ambrozjański. Dla wielu osób może się on wydawać dość absurdalny, ponieważ w dniu, w którym chrześcijanie rytu rzymskiego posypują głowy popiołem, w Mediolanie trwa huczny karnawał.
Praktykowany przez około 5 milionów wiernych jedynie w Mediolanie i w szwajcarskim kantonie Ticino, ma ścisły związek z jego protagonistami: św. Ambrożym, ale też wybitnym teologiem św. Karolem Boromeuszem.
Kim był św. Ambroży?
Ambrosius Aurelius to patron Mediolanu, który żył dokładnie w IV w. n.e. Urodził się prawdopodobnie w 339 r. w Trewirze. Jego ojciec był rzymskim prefektem Galii. Ambroży studiował w Rzymie, a następnie rozpoczął pracę w administracji Imperium Rzymskiego. Około roku 370, został gubernatorem regionów Emilia Romagna i Liguria, których siedzibą był właśnie Mediolan.
Od 355 r. władzę w mediolańskiej prowincji kościelnej, sprawował biskup Auksencjusz. Cztery lata później został on potępiony przez Synod w Rimini, za sprzyjanie arianom, odrzucającym dogmat Trójcy Świętej. Z tego powodu w 364 r. uznano go za antybiskupa.
Po jego śmierci arianie zajęli jedną z katedr mediolańskich. Ambroży jako gubernator i wspaniały dyplomata regionu, postanowił zaangażować się w rozwiązanie konfliktu. Zgodnie z legendą wszedł do katedry, w której toczyły się spory pomiędzy katolikami i arianami. Wtedy to jedno z dzieci przebywających w kościele krzyknęło Ambrosium episcopum! (Ambrożego wybrać na biskupa!). Za zgodą wszystkich uczestniczących w tamtejszym zebraniu, 30 listopada 374 r. Ambroży ochrzcił się, a 7 grudnia tego samego roku otrzymał sakrę biskupią.
Bazylika św. Ambrożego
Obecnie w przepięknej, wczesnochrześcijańskiej bazylice pw. św. Ambrożego, zbudowanej około 386 r. w Mediolanie, na polecenie tegoż biskupa, 7 grudnia organizowane są uroczyste msze święte.
Na początku kościół poświęcony był męczennikom św. Gerwazemu i Protazemu, których relikwie znaleziono niedaleko obecnej świątyni. Na temat tych świętych i sławnej, mediolańskiej bazyliki, przygotuję osobne artykuły.
Krótka historia rytu ambrozjańskiego
W pismach św. Ambrożego De mysteriis i De sacramentis z IV w., znajdują się pierwsze wzmianki poświadczające istnienie, odrębnego rytu w diecezji mediolańskiej. W rycie ambrozjańskim występują pewne różnice zarówno w sprawowaniu mszy, a także w przebiegu roku liturgicznego.
Liturgia ambrozjańska przetrwała tak na prawdę już ponad szesnaście stuleci. Upodobnienie jej do liturgii rzymskiej w północnych Włoszech datuje się dopiero na okres między IX, a XI w. Wraz z Soborem Trydenckim w latach 1545–1563, przyszła ostateczna legitymizacja rytu ambrozjańskiego. Wtedy to brali w nich udział ówczesny papież Pius IV, który pochodził z Mediolanu, a także jeden z najwybietniejszych teologów tamtych czasów, arcybiskup archidiecezji mediolańskiej, św. Karol Boromeusz.
Msza w rycie ambrozjańskim
Msza w rycie ambrozjańskim odbywa się według innego schematu, niż w rycie rzymskim. Podczas odprawiania liturgii czytane są inne teksty, księża ubierają inne szaty i śpiewane są liczne, uroczyste hymny ambrozjańskie. Istnieje też odmienny od rzymskiego, własny rytuał obrzędów sakramentów świętych.
W trakcie mszy wierni przekazują sobie znak pokoju przed ofiarowaniem. Łamanie chleba odbywa się przed modlitwą ,,Ojcze Nasz”, a kiedy ksiądz mówi ,,Pan z wami”, uczestnicy liturgii odpowiadają trzykrotnie „Kyrie eleison”. Ponadto msza ambrozjańska jest silnie skoncentrowana na Jezusie Chrystusie, a nie na świętych Kościoła Katolickiego.
Dłuższy Adwent i mniej uroczysta Środa Popielcowa
Adwent ambrozjański trwa nie cztery, a sześć tygodni. Stąd też we wieńcu adwentowym znajduje się aż sześć świec.
Wielki Post rozpoczyna się nie w Środę Popielcową, ale w szóstą niedzielę przed Wielkanocą. Dlatego też w Środę Popielcową na mediolańskich placach spotkać można obficie rozsypane konfetti, niżeli zauważyć posypane popiołem głowy.
W żaden piątek Wielkiego Postu nie odprawia się tu Eucharystii, a jedynie liturgię słowa i Drogę Krzyżową. W te dni na ołtarzu głównym kościoła, stoi duży drewniany krzyż, przewiązany białym suknem – symbol Kalwarii oraz znak żałoby i opuszczenia Ponadto w czasie Wielkiego Postu nie oddaje się czci żadnemu świętemu. Przez 40 dni wierni koncentrują się tylko na Chrystusie.
Pozdrawiam!
Maddalena
Dziękuję Ci za przeczytanie mojego artykułu!
Starałam się włożyć w niego całe moje serce, bo napisałam go z myślą o Tobie!
Jeżeli uważasz, że przydałby się jeszcze komuś innemu, zapraszam do udostępnienia. Będzie mi też miło jeżeli zostawisz swój komentarz tutaj na blogu, lub na Facebooku, na którym znajdziesz jeszcze więcej ciekawych treści!
Do bezpośredniego kontaktu zapraszam Cię przez e mail: wloskiwehikulczasu@gmail.com
