Alghero to jedno z najbardziej klimatycznych miast Sardynii, które od razu skradło moje serce. Położone w północno-zachodniej części wyspy, w prowincji Sassari, określane jest jako malutka Barcelona, które ze względów kulturowych, ma wiele wspólnego z tą właściwą, hiszpańską.
To tutaj aż 22,4% mieszkańców mówi specyficznym dialektem nawiązującym do hiszpańskiego, tzw. Algherese, uznanym przez Republikę Włoską i Region Sardynii za język mniejszości. Co więcej, dialekt ten jest chroniony poprzez programy nauczania i oficjalnie używa się go na terenie całej gminy.
Alghero to stolica Wybrzeża Koralu (w j. włoskim Riviera del Corallo), ponieważ w wodach zatoki występuje największa ilość szlachetnego koralu czerwonego. Ponadto w herbie miasta, znajduje się gałązka tego czerwonego złota.
Średniowieczna forteca
W XI-XIII w. Sardynia była pod silnym wpływem Pizy i Genui, które broniły wyspy przed ciągłymi napadami saraceńskich piratów. W 1102 r. potężna genueńska rodzina Dorias, postanowiła ufortyfikować port morski. Miasto – forteca, stało się najważniejszym na całej wyspie. Zajmowało strategiczną pozycję w handlu morskim, opartym na eksporcie żywności i innych produktów pochodzących z wewnętrznych obszarów Sardynii. W XIII w. Alghero okupowane było przez Pizańczyków, z którymi Genueńczycy często walczyli o dominację na wyspie. W 1288 r. w bitwie pod Melorią, przejęli je Liguryjczycy.
Miasto było pod panowaniem Genui, aż do 1353 r. Wtedy to wojska katalońsko-aragońskie, przy wsparciu Wenecjan, pokonały flotę genueńską, dowodzoną przez admirała Grimaldiego. Doszło do tego w krwawej bitwie morskiej pod Porto Conte, która zakończyła się okupacją Alghero.
W 1354 r. Piotr IV Aragoński zaludnił miasto Katalończykami. Wtedy to wydalono z niego Sardyńczyków i Liguryjczyków. Była to prawdziwa kolonizacja, która stworzyła w tej części Sardynii małą rzeczywistość, o katalońskiej specyfice. W tym czasie Alghero zostało przyłączone do korony Aragonii i pozostało przez cztery wieki pod katalońsko-aragońską, a kolejno hiszpańską dominacją. Miejscowość do dziś zachowuje ślady okresu hegemonii, namacalnej w architekturze kościołów, pałaców, murów obronnych, a przede wszystkim w języku.
Istotnymi datami w historii Alghero są lata 80. XVI w. i rok 1652, w których to plaga zabiła tysiące mieszkańców i spowodowała wyludnienie miasta. Na przekór przeciwności losu, Alghero było w stanie podnieść się z kryzysu i otworzyło się na imigrację. Sardyńczycy zaczęli zmieniać oblicze miasta, któremu coraz bliżej było do kultury sardyńskiej, niżeli katalońskiej.
Alghero w XVIII – XX w.
W 1720 r. wraz z nadejściem Savoyów, zrozumiano że Alghero nie może pozostać odizolowane przez swoją mowę. Włoski był dominującym językiem w wymianach handlowych, z racji na obecność sprzedawców z Toskanii, Ligurii i Piemontu. Wtedo to wzmocniono mury obronne, zaczęto hodować gaje oliwne i zbierać czerwoną rafę koralową.
W 1812 r. miasto zostało dotknięte historycznym głodem, a w 1855 r. cholera doprowadziła do zdziesiątkowania miejscowej ludności.
W 1961 r. na długo przed skreśleniem Alghero z listy twierdz nowo narodzonego Królestwa Włoskiego, jego fortyfikacje straciły wszelką praktyczną użyteczność. W połowie XIX w. zaniedbano mury obronne i bastiony. W 1845 r. wybudowano la Porta a Mare (jedną z bram miasta), w 1862 r. Teatr Miejski na placu Episcopio, a w 1865 r. zrealizowano port morski. Podczas II wojny światowej, w 1943 r., Alghero zostało zbombardowane przez Amerykanów, w trakcie dwóch kolejnych nalotów. Zginęło wtedy około stu osób.
Etymologia nazwy miasta i język
Zdaniem uczonych nazwa utworzona przez łacińskie słowo „alga” i przyrostek „-era”, oznacza „miejsce pełne glonów”. Wywodzi się z nagromadzenia alg, które charakteryzowały plaże w pobliżu terenu, na którym powstało miasto. Pierwsze zapiski dotyczące nazwy miejscowości, pochodzące z początków XII w., określają je jako Salighera, czy S’Alighera, tworząc kolejno nazwę Alghero. Dzisiejsza obecność i zapach alg, wyczuwalne są najbardziej w miesiącach późnej wiosny i lata.
Alghero nie jest jedyną nazwą, z której znane jest to piękne miasto. Jego katalońska dusza objawia się w powszechnym przezwisku Barceloneta – „mała Barcelona”. O historycznym związku z półwyspem iberyjskim świadczy dziś język Alghero i obecność w mieście reprezentatywnej siedziby Generalitat de Catalunya.
Język miasta jest tak specyficzny, że trudno jest nawet Włochowi, zrozumieć tamtejszy sposób porozumiewania się. To połączenie sardyńskiego dialektu (który dla każdej części wyspy ma swój własny, indywidualny wymiar), z hiszpańskim. W ośrodku turystycznym można rozmawiać też bez problemu w j. włoskim, szczególnie podczas konwersacji z młodszym pokoleniem tamtejszych mieszkańców.
Najlepszy bar kanapkowy
Przebywając w Alghero nie można ominąć sławnego baru Foccaceria Milese, znajdującego się pod adresem via Garibaldi 11. Zachęcam do spróbowania tam różnego rodzaju kanapek z regionalnymi, świeżymi produktami, w bardzo przystępnej cenie. Myślę, że jest to dobry wybór szczególnie dla zaciętych podróżników, którzy chcą szybko zjeść lunch w samym centrum miasta.
Najlepsze mohito w mieście
Kończąc dodam, że będąc w Alghero polecam zajrzeć do Buena Vista Bar (bastioni Marco Polo). Znajduje się przy panoramicznej promenadzie w zabytkowym centrum miasta. Lokal prowadzi przemiłe małżeństwo, które spełnia wszystkie zachcianki – zrobią Ci każdy drink, o który poprosisz! Szczególnie polecam spróbować tam mohito, z białym rumem przywożonym aż z Karaibów! Dla tego drinka warto przyjechać do Alghero! Delektowanie się nim przy zachodzie słońca, z widokiem na otwarte morze, to dodatkowy atut baru!
Miłego pobytu!
Maddalena
Dziękuję Ci za przeczytanie mojego artykułu!
Starałam się włożyć w niego całe moje serce, pisząc go z myślą o Tobie!
Jeżeli uważasz, że przydałby się jeszcze komuś innemu, zapraszam do udostępnienia. Będzie mi też miło jeżeli zostawisz swój komentarz tutaj na blogu, lub na Facebooku, na którym znajdziesz jeszcze więcej ciekawych treści!
Do bezpośredniego kontaktu zapraszam Cię przez e mail: wloskiwehikulczasu@gmail.com
