PODRÓŻE Z WEHIKUŁEM CZASU

Monza – wirtualna wycieczka po lombardzkim miasteczku

Monza to miasto i gmina, które znajduje się w północnych Włoszech, w regionie Lombardia, w prowincji Monza i Brianza. Leży na równinie lombardzkiej, jedynie 12 km od Mediolanu i 40 km od Lecco i Como.

Wzdłuż miejscowości i gigantycznego parku, przepływa rzeka Lambro. Dodatkowo miasto przecinają rzeka Lambretto i kanał Villoresi. Monza to miasto peryferyjne Mediolanu słynące z wyrobów rzemieślniczych i gospodarki rolnej, a także miejscowość bogata w wybitnej klasy zabytki architektury i sztuki.

Krótka historia Monzyetymologia nazwy

Tereny, na których leży Monza mają antyczne korzenie sięgające czasów rzymskich, kiedy to były częścią imperium Oktawiana Augusta w I w. n. e. Samo miasto Monza zostało ufundowane przez weteranów z Kolonii nad Renem w Moguncji.

Na początku miejscowość nosiła nazwę, która wywodziła się od jej fundatorów, czyli Magunita, Maguncia. Następnie w tamtejszym dialekcie określana była jako Munscia. Inni naukowcy uważają, że miasto początkowo nazywało się Modica, następnie Modoetica, aż w końcu Monza. Modica w j. łac. oznacza terra del fiume, czyli ziemia rzeki.

Monza od VI w. była pod panowaniem Longobardów, a następnie stała się częścią Imperium Karolińskiego. W IX w. było to centrum Cesarstwa Rzymskiego, którym władał król Berengario del Friuli. W XI w. posiadaczem Monzy stał się Fryderyk I Barbarossa. Następnie od XIV w. Monzą rządziły dwie mediolańskie rodziny: Torriani i Visconti.

Pod koniec epoki średniowiecza Monza była silnym ośrodkiem religijnym i klasztornym. Późniejsza hiszpańska dominacja nie wpłynęła pozytywnie na rozwój miejscowości. W 1648 r. rodzina De Leyva oddała miasto szlachcicom Durini. W momencie nadejścia tych władców Monza zaczęła rozwijać się w szybkim tempie, ponieważ nowi właściciele byli dobrymi przedsiębiorcami, posiadaczami banków i ośrodków przemysłowych. Zajmowali się aktywnością komercyjną i byli otwarci na mieszkańców Monzy, zachęcając ich do pracy.

W tym okresie wznowiono handel, otwarto przędzalnie, ośrodki produkcji kapeluszy i zbudowano wspaniałe wille z ogrodami. Od tego momentu Mediolańczycy zaczęli wybierać Monzę na miejsce, w którym spędzać mogli wakacje i czas wolny. Była to epoka, która zaraz po dominacji hiszpańskiej, przyniosła miastu ogromne zalety. Po okresie bezruchu i eksploatacji miasta, Monza zregenerowała się. Od tamtej pory nie była już jedynie ośrodkiem, które stawiało na swoją niezależność i obronność, ale było to miasto otwarte na ochronę i promocję natury i obszarów zielonych.

Niezwykłe relikwie katedry

Piazza Duomo to jak sama nazwa wskazuje, część miasta, w której znajduje się katedra. Świątynia zbudowana została na ruinach kościoła lombardzkiego pochodzącego z 595 r. Jej początki związane są z ufundowaniem przez królową Longobardów Teodolindę, kaplicy pw. Św. Jana Chrzciciela, któremu dedykowany jest dzisiejszy kościół.

Obecnie przy katedrze znajduje się muzeum, przechowujące drogocenne przedmioty sztuki longobardzkiej, które władcy i arcybiskupi ofiarowali w świątyni pomiędzy VII, a XI w. Są to m. in.:

  • Złota kura z siedmioma pisklętami pochodząca z przełomu VI i VII w.;
  • Korona wotywna królowej Teodolindy z przełomu VI i VII w.;
  • Relikwiarz z zębem św. Jana Chrzciciela z XI w.;
  • Sławna żelazna korona pochodząca z przełomu VIII i IX w., którą od tysięcznego roku w Królestwie Longobardów koronowano królów włoskich w Monzy. Według legendy częścią tej korony jest gwóźdź, którego użyto podczas ukrzyżowania Chrystusa na Golgocie.

Obecna katedra to rezultat prac jakie przeprowadzano od XIV w., na ruinach świątyni longobardzkiej. W II połowie XIV w. architekt Matteo da Campione dodał do katedry dwie boczne kaplice i powiększył jej fasadę. Na początku XVI w. przy katedrze zrealizowana została dzwonnica projektu Pellegrino Tibaldi. W 1908 r. doszło do radykalnej renowacji, za którą odpowiedzialny był Luca Beltrami. Wnętrze katedry prawie całkowicie straciło swój pierwotny wygląd.

W kaplicy Teodolindy zachowały się jednak freski autorstwa Zavattari’ego, pochodzące z około połowy XV w. Jest to bogaty cykl malarski przedstawiający historię późnogotyckiej Lombardii, który dodatkowo prezentuje przegląd okazałych kostiumów z epoki Viscontich. Za XIX-wiecznym ołtarzem umieszczony został kamienny sarkofag, w którym złożone zostały królewskie relikwie.

Co to takiego Arengario?

Na środku Piazza Roma znajduje się Palazzo del Comune (Pałac Gminy – Ratusz), zwany też jako Arengario, stanowiący jego dominantę. Zbudowany w drugiej połowie XIII wieku, jest jednym z najbardziej symbolicznych budynków dla Monzy. Jest z pewnością najważniejszym zabytkiem cywilnym. Jego konstrukcja jest jednym z najbardziej żywych przykładów życia społecznego w mieście, od średniowiecza do dnia dzisiejszego.

Budynek został poddany zabiegom konserwatorskim w 1890 roku, za które odpowiedzialny był również Luca Beltrami. Wieża przylegająca do budynku została natomiast zrekonstruowana w 1903 r. Obiekt stworzony na planie prostokąta, wykonany z terakoty i kamienia, posiada typowe cechy architektury lombardzkiej i odpowiada Palazzo della Ragione w Mediolanie.

W ubiegłych stuleciach na Piazza Roma, pod Arengario odbywały się targi i był to również ośrodek rzemieślniczy. W 1380 r. do Arengario dodano balkon, z którego wygłaszane były dekrety kierowane do mieszkańców Monzy.

Średniowieczne targowisko

Plac Trento e Trieste nazywany też jako Pratum Magnum, było aż do końca XII w. ośrodkiem rzemieślniczym, produkującym głównie tkaniny. Stąd wszelkie produkty odzieżowe wysyłane były na targi północnej Europy, aż do dalekiej Szkocji.

W Monzy w 1902 r. uformowano pierwsze Stowarzyszenie Przemysłowe we Włoszech. Jednakże to już w XV w. kupcy Monzy sporządzili jego status – Statuta Communitatis Mercatorum Modoetia, który mówił o organizacji użytkowania przestrzeni publicznych w obrębie murów miasta, a najbardziej na Pratum Magnum. Od początku było to epicentrum aktywności ekonomicznej i społecznej, które gwarantowało bogatą wymianę towarów i było źródłem kontaktów pomiędzy wsią, a miastem, innymi miejscowościami, a nawet krajami.

W latach 20. XX w. na Piazza Trento e Trieste ustawiony został Monumento ai Caduti (Pomnik Upadłych podczas I wojny światowej), który zajmuje centralną część placu.

Pozdrawiam!

Maddalena

Dziękuję Ci za przeczytanie mojego artykułu!

Starałam się włożyć w niego całe moje serce, bo napisałam go z myślą o Tobie!

Jeżeli uważasz, że przydałby się jeszcze komuś innemu, zapraszam do udostępnienia. Będzie mi też miło jeżeli zostawisz swój komentarz tutaj na blogu, lub na Facebooku, na którym znajdziesz jeszcze więcej ciekawych treści!

Do bezpośredniego kontaktu zapraszam Cię przez e mail: wloskiwehikulczasu@gmail.com

Zobacz też

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *