Fort Montecchio Nord to wyjątkowy zabytek techniki XX w. Jest jednym z najlepiej zachowanych świadectw dwóch wojen światowych, w całej Europie. Zbudowany został w ciągu kilku miesięcy, pomiędzy rokiem 1912, a 1914. Jest jednym z obiektów, na których opiera się złożony system obronny północnej granicy Italii, w kierunku Szwajcarii.
Zaprojektowano i zbudowano go dzięki decyzjom władz Królestwa Włoch, tuż przed I wojną światową, w celu ochrony przed możliwym atakiem Konfederacji Helweckiej, z Niemic lub Austro-Węgier. Zlokalizowano go w strategicznym miejscu przecięcia się pięciu głównych dróg dostępu do Doliny Padu, których kontrola miała na celu uniemożliwienie wjazdu do Mediolanu i ochronę Valtelliny.
Twierdza obronna
Na początku muszę podkreślić, że twierdza obronna nie została wykorzystana podczas żadnego konfliktu zbrojnego. Tylko raz strzelali stąd partyzanci, podczas II wojny światowej.
20 kwietnia 1945 r. fort był pod okupacją Niemiec, a 26 kwietnia odzyskali go Włosi. Dzień później w tych okolicach, Niemcy przetransportowywali Mussoliniego i innych faszystów. Furgonetkę zatrzymali partyzanci blisko miasta Dongo, gdzie przejęli Mussoliniego i jego żonę. Kiedy Niemcy wracali w północną stronę, dojeżdżając do Colico, zostali zestrzeleni właśnie przez partyzantów z fortu Montecchio Nord, pod dowództwem generała Battisty Canclini.
Konstrukcja i nowoczesne rozwiązania
Z wyjątkiem tego incydentu, od początku nieplanowo był to raczej ośrodek szkoleń dla żołnierzy, niżeli faktyczny punkt ochrony państwa. Prawdopodobnie też dlatego jest tak dobrze zachowany.
Zbudowano go poprzez wydrążenie w skale otwartych przestrzeni, kolejno umieszczając w nich budynki z betonu i białego granitu San Fedelino, z pobliskich kamieniołomów Novate Mezzola.
Drążąc w naturalnej skale, zapewniono stały dopływ czystej wody, niezbędnej na potrzeby fortu i żołnierzy w nim stacjonujących. Ponadto obiekt ten zaopatrzono w specjalne zbiorniki do kumulowania wody deszczowej, systemy filtrujące, długie rury i duże pojemniki zlokalizowane pod ziemią. Ponadto w całym forcie zainstalowano nowoczesny system wentylacyjny, głównie ze względu na wysokie temperatury i opary wytwarzane podczas strzelania z potężnych armat.
Twierdza od początku zasilana była prądem wytwarzanym przez dynama napędzane silnikami spalinowymi. Stacjonarne napięcie 120 woltów zapewniały cztery akumulatory ołowiowe, umieszczone w komorze za panelem głównym. Energię rozprowadzano dzięki nowoczesnej instalacji elektrycznej, z liniami sekcyjnymi.
Koszary
W południowych pomieszczeniach koszar znajdowała się kuchnia, niektóre magazyny i latryny. Natomiast w bardziej okazałym budynku północnym, opancerzonym potężnymi murami i betonem o grubości ponad 1 metra, mieściły się lokale przeznaczone na ambulatorium, zbrojownię i zakwaterowanie dla oficerów i żołnierzy.
W forcie nie było stołówki, a posiłki jadano na łóżkach polowych lub, jeśli pogoda pozwalała, na świeżym powietrzu, na placu apelowym przed barakami. Pomieszczenia ogrzewano za pomocą pieców opalanych drewnem.
Kancelaria i pokój kontrolny
Pierwsze z pomieszczeń po wschodniej stronie koszar, przeznaczone było na biura zajmujące się organizacyjno-administracyjnym kierowaniem fortu. To tutaj przechowywano wszystkie dokumenty i odbywało się np. sporządzanie dziennych zleceń oraz kompilacja pozwoleń i licencji dla personelu.
W drugim pomieszczeniu po wschodniej stronie koszar, znajdowało się biuro dowództwa. Było to miejsce, w którym organizowano codzienne życie fortu. Duża mapa geograficzna, narysowana pod koniec lat 30. XX wieku, przedstawia terytorium prowincji Sondrio.
Szpital i sypialnie dla żołnierzy
Trzecie pomieszczenie po wschodniej stronie, było w różnych okresach kwaterami oficerskimi i szpitalem. Miejsce to zaopatrzone było w bieżącą wodę, dzięki systemowi składającemu się z pompy i podwieszonego zbiornika.
Cała zachodnia strona koszar składa się z jednego dużego pomieszczenia, które niegdyś służyło jako internat dla żołnierzy. Na początku fort mógł pomieścić dokładnie 40 mężczyzn, ale wraz ze zmianą jego funkcjonowania, magazyny w południowym budynku, przystosowano do ulokowania większej liczby ludzi.
Korytarz łączności
Tunel o długości 120 metrów, opancerzony i dobrze osadzony w skale, łączy baraki z baterią pancerną. Rury instalacji elektrycznej biegną wzdłuż galerii i można tam zobaczyć izolatory wewnętrznej linii telefonicznej, a także kilka rozstawionych otworów strzelniczych, wyposażonych w osłony ze stali.
Pośrodku tunelu łącznikowego, znajduje się dostęp do prochowni. Stąd podłoga ostatniego odcinka korytarza, wykonana jest z ubitego i doskonale wygładzonego betonu, aby ułatwić transport skrzyń z materiałami wybuchowymi. Ślady na posadzce wskazują na to, że pierwotnie położono tam odcinek kolei wąskotorowej.
Artyleria
Na końcu tunelu łączącego, wchodzi się do baterii, części operacyjnej fortu, której celem była ochrona, zasilanie i obsługa czterech armat fortu. Bateria jest zbudowana na dwóch kondygnacjach: na parterze znajdują się magazyny amunicji i maszynownia, a na piętrze pomieszczenie dowodzenia bojowego, zbiorniki i cztery wieże. Imponujące armaty w obrotowych instalacjach pod pancerną kopułą, modelu Schneider 149 mm, mają zasięg aż 14 km. Blok kopuły waży 99 830 kg, a sama lufa 3 800 kg.
Dzięki strategicznemu położeniu, z osłony baterii pancernej można podziwiać wspaniały widok na Alto Lario, z zachwycającym widokiem na pobliski rezerwat przyrody Pian di Spagna, jezioro Mezzola, ujście Adda i górę Legnone.
Zwiedzanie
Fort znajduje się dokładnie pod adresem: Via alle Torri, 8, 23823 w Colico. Obiekt zwiedza się z przewodnikiem (również w j. angielskim). Bilet wstępu wraz z oprowadzaniem kosztuje:
- Normalny 8 €
- Ulgowy 5 €
Polecam odwiedzić to miejsce w drodze powrotnej do Mediolanu, z Morbegno i okolic Mello.
Pozdrawiam!
Maddalena
Dziękuję Ci za przeczytanie mojego artykułu!
Starałam się włożyć w niego całe moje serce, bo napisałam go z myślą o Tobie!
Jeżeli uważasz, że przydałby się jeszcze komuś innemu, zapraszam do udostępnienia. Będzie mi też miło jeżeli zostawisz swój komentarz tutaj na blogu, lub na Facebooku, na którym znajdziesz jeszcze więcej ciekawych treści!
Do bezpośredniego kontaktu zapraszam Cię przez e mail: wloskiwehikulczasu@gmail.com
