Castell’Arquato to magiczna, średniowieczna mieścina w regionie Emilia Romania. Oddalona 30 km od Picacenzy, stolicy regionu, 42 km od Cremony i 45 km od Parmy, wydaje się być miejscowością odciętą od współczesności.
W duchu epoki średniowiecza, z historycznym centrum, należy do najpiękniejszych wiosek Italii. Każdy, nawet najmniejszy element zabudowań utrzymany jest z największą starannością – od terakotowych dachówek, po każdy piaskowcowy kamień wbudowany w mury domów. Przechadzając się po jej klimatycznych uliczkach, można poczuć się jak w odległej epoce.
Nazwa i pochodzenie miejscowości
Ta malownicza wioska, która wznosi się po lewej stronie potoku Arda, na ostatnich odgałęzieniach Apeninów w kierunku Doliny Padu, ma bardzo odległe pochodzenie. Ze względu na swoje położenie geograficzne, stała się prawdziwym bastionem obronnym dla całego obszaru, który przeszedł wiele ataków wojennych w swojej długiej przeszłości.
Prawdopodobnie w II w. p.n.e. to rzymski rycerz Caio Torquato, panował na tych terenach. Stworzył tutaj fort dając początek nazwie miejscowości Castel Torquato, a obecnie Castell’Arquato. Jednakże inni myśliciele uważają, że nazwa miejscowości wywodzi się z kwadratowej struktury istniejącego tam zamku Castel Quadrato. W j. włoskim quadrato oznacza dokładnie kwadratowy.
Jednak kroniki Piacenzy wspominają o istnieniu miasteczka dopiero od 566 r. W 772 r. wioska została podarowana biskupowi stolicy regionu przez niejakiego Magno, dawnego pana wioski. W późniejszych wiekach na tych terenach rządziły m. in. sławne rodziny Viscontich i Sforzów, które na stałe wpisały się w historię miejscowości.
Zamek Rocca Viscontea
Twierdza zbudowana w latach 1342-1349, na wcześniejszych fundamentach, z woli Luchino Visconti, służyła jako siedziba garnizonu wojskowego. Składa się z czworoboku z czterema kwadratowymi wieżami, otoczonymi fosą, z dwoma wejściami.
Nad całym kompleksem dominuje donżon (*wieża ostatecznej obrony, a zarazem mieszkanie feudała) wysoki na 42 metry, na który polecam się wspiąć. To stąd podziwiać można panoramę na całą wioskę i jej okolice, wraz z malowniczymi wzniesieniami charakterystycznymi dla tego obszaru.
Palazzo del Podestà
Budowę Palazzo del Podestà zlecił Alberto Scotti w 1292 roku. W średniowieczu była to siedziba rządu miasta, a od końca XVI w. do 1850 r., sądu rejonowego.
XIII-wieczna część budynku, w całości wykonana z cegły terakotowej, to trzykondygnacyjna bryła, z krenelażem w kształcie jaskółczego ogona (*krenelaż to element architektoniczny w postaci charakterystycznego zwieńczenia murów obronnych). Klatkę schodową, filary i zadaszenie zewnętrzne dodano do bryły w XV wieku. Pośrodku fasady znajduje się herb Communitas Castri Arquati, z wizerunkami dwóch lwów i krenelażowym zamkiem. Od strony krótszego boku znajduje się loggia dei Notari, zwana też delle grida (krzyków), gdyż to stąd proklamowano edykty miejskie.
Nad budynkiem góruje wieża z dwoma zegarami. Wewnątrz wielkiej sali obrad podziwiać można w całości polichromowany kasetonowy strop. W środku zachował się cykl malarski wykonany w 1893 r., w stylu neogotyckim, przez Antoniego Malchiodi.
Collegiata di Santa Maria
Świątynia zbudowana została w 1122 r. na miejscu poprzedniego kościoła z 758 r. Zawalona po trzęsieniu ziemi w 1117 r. ma trzy nawy i dwa wejścia, jedno w fasadzie, a drugie po stronie północnej. Dzwonnica, pierwotnie nieprzewidziana w projekcie, została dobudowana w XIII wieku. Pokryta jest z zewnątrz blokami morskiego piaskowca o charakterystycznym żółto-zielonkawym kolorze, usianego skamieniałymi muszlami.
Wnętrze składa się z trzech naw, z siedmioma solidnymi kolumnami po każdej stronie, zbudowanymi z bloków lokalnego piaskowca i zwieńczonymi ozdobnymi kapitelami.
Kościół poddany został renowacji między XVIII, a pierwszą połową XX wieku. W XVIII w. wnętrze zostało całkowicie otynkowane. Interwencje z drugiej połowy XX wieku, prowadzone przez arcykapłana Cagnoniego, pod kierownictwem prof. G. Fei del Brera, umożliwiły ponowne odkrycie XV-wiecznych fresków, znajdujących się w kaplicy św. Katarzyny z Aleksandrii, zbudowanej przez Tiberto Brandoliniego. Malowidła przedstawiają postaci związane z cyklem Męki Pańskiej, scenę zaśnięcia i Wniebowzięcia Maryi.
A teraz tradycyjnie kilka klatek z wioski:
Pozdrawiam!
Maddalena
Dziękuję Ci za przeczytanie mojego artykułu!
Starałam się włożyć w niego całe moje serce, bo napisałam go z myślą o Tobie!
Jeżeli uważasz, że przydałby się jeszcze komuś innemu, zapraszam do udostępnienia. Będzie mi też miło jeżeli zostawisz swój komentarz tutaj na blogu, lub na Facebooku, na którym znajdziesz jeszcze więcej ciekawych treści!
Do bezpośredniego kontaktu zapraszam Cię przez e mail: wloskiwehikulczasu@gmail.com
